'Ik wil geen politieagentje spelen'

Jan Jilesen wil geen politieagentje spelen, maar daar lijkt het toch vaak op. Terwijl hij er samen met iedereen voor wil zorgen dat het bedrijf veiliger wordt. Corona maakt het er niet makkelijker op.

Andere rol, andere verantwoordelijkheid

“Ik heb het een beetje onderschat”, geeft Jan aan. “Er komt nu wel heel veel op me af.” Vroeger werkte hij in de planning en was hij in samenspraak met klanten, chauffeurs en management bezig om alle puzzelstukjes van het logistieke proces zo naadloos mogelijk op elkaar te laten aansluiten. Toen was zijn instelling: pak die vrachtwagen en laden maar! Nu moet hij op alle details letten in het kader van de veiligheid. Is de vrachtwagen veilig? Zijn alle spullen aanwezig? Is de chauffeur goed uitgerust? Weet hij hoe de trailer werkt?

Aandacht voor veiligheid

De chauffeurs van Idealogistic rijden bijvoorbeeld met dubbelstocktrailers rond. Normaal passen er 33 pallets in een trailer, maar met behulp van balken wordt dat aantal verdubbeld. Maar die balken moet je wel op een goede manier bevestigen. “Een tijdje geleden viel zo’n balk eruit en die raakte iemand aan z’n hoofd.” Gelukkig liep het met een sisser af, maar nu zit er wel op iedere trailer aan iedere kant een grote sticker met uitgebreide instructies, in verschillende talen.

Het transportbedrijf is de laatste jaren flink gegroeid. In zo’n groeistuip is er wel eens wat minder aandacht voor veiligheid, geeft Jan aan. “Gelukkig besteedt het management er wel steeds meer aandacht aan. Normaal gesproken heb ik bijvoorbeeld wekelijks overleg met de financieel directeur. Ik heb alle vrijheid, ook budgettair. Als het moet gebeuren, dan kan ik het gewoon doen. Een deel van het MT ziet die aandacht voor veiligheid wel als het opslokken van tijd. Maar ook zij lopen uiteindelijk altijd in veiligheidshesjes en op veiligheidsschoenen door het bedrijf waar dat verplicht is. Voor mij is dat heel belangrijk, want ze hebben een voorbeeldfunctie.”

Als een eenling aan het watertrappelen

Toch voelt Jan zich af en toe in het diepe gegooid en vindt hij dat hij soms aan het watertrappelen is. “Ik voel me wel een eenling”, zegt hij. Corona maakt het wat dat betreft niet makkelijker. “Thuiswerken is dan geen voordeel, zeker niet op het moment dat er op de locatie allerlei coronamaatregelen worden doorgevoerd. Denk aan mondkapjes, looproutes, een beperking van het aantal mensen aan één tafel in de kantine en ga zo maar door.”

Als preventiemedewerker word je dan vooral een naam onder de memo’s waarmee de beperkingen worden opgelegd. “En als je toch op het werk bent, moet je soms politieagentje spelen als ze weer ergens een geblokkeerde deur open zetten. Dan denken ze: daar heb je hem weer met zijn regeltjes. Dat maakt het werk zeker minder leuk.” Volgens Jan moet je echt ter plekke zijn om te kunnen zien wat er aan de hand is en hoe het veiliger kan. Bovendien is hij het liefst onder de mensen en praat hij bij het koffieapparaat over wat hen bezighoudt. “Dat persoonlijke contact is heel belangrijk, dan hoor je wat er speelt”, vindt hij.

Informatie van internet

De voorganger van Jan werkte twee dagen als preventiemedewerker. Toen die met pensioen ging, vroegen ze Jan, en in het begin was hij enthousiast. Hij deed een cursus van een half jaar. Dat betekende één cursusmiddag in de maand en daarnaast kreeg hij twee halve dagen vrij om invulling te geven aan zijn functie. “Maar als je op de internationale planning zit voor 40 chauffeurs, schiet het erbij in. Het werd een ondergeschoven kindje.”

Daarnaast verhuisde het bedrijf naar een andere locatie, waar de veiligheid ook in de gaten moest worden gehouden. Bovendien werd de functie steeds breder. “Nu heet het QSHE, wat staat voor Quality, Safety, Health and Environment. Preventiemedewerker is nu dus maar één onderdeel van de job. In overleg met het MT ben ik het toen fulltime gaan doen.”

Bij alle gebieden waar hij zich mee bezighoudt zijn er veel regels die hij moet kennen. Zijn informatie haalt hij voornamelijk van het internet. De TLN, de beroepsorganisatie voor transport en logistiek, heeft een goede site en dan is er nog de arbo-site van de overheid. Ook kan hij altijd een expert bellen als dat nodig is. Wel vindt hij het jammer dat zijn netwerk van collega’s niet van de grond komt. “Die cursus hebben we met zes mensen gedaan. We wilden contact houden, maar dat vervaagt jammer genoeg. Ik zoek ook wel eens contact met een soortgelijk bedrijf hier in de buurt, maar het enige wat ik dan hoor is eigenlijk: ‘Heel goed idee, daar kom ik op terug’.”

Eén van de jongens

Het is een behoorlijke slag om mensen steeds maar weer te attenderen op veiligheid, zo kijkt Jan terug op de afgelopen tijd. Gelukkig begint het langzaamaan bij sommigen te leven, maar hij denkt wel dat hij mensen er altijd op zal moeten blijven wijzen. “Doe je hesje aan, draag beschermende schoenen en nog veel meer van dit soort kreten zal ik altijd moeten blijven roepen.” Daarnaast blijft het een belangrijke taak om collega’s af te remmen. “Dan moet ik weer zeggen: ‘Waarom loop je met die zware banden te zeulen?’, waarna we samen gaan kijken naar oplossingen en hulpmiddelen. Want zo voorkom je vervelende blessures. Dat is preventief denken.”

Gelukkig zijn er ook mensen die het nut van de maatregelen inzien en het werk van Jan waarderen. Aan de andere kant zijn er genoeg die het allemaal als lastig zien. “Dat zul je altijd hebben. Maar mijn ideaal is dat ik het bedrijf samen met iedereen veiliger maak. Zo wil ik in die rol groeien. Ik wil één van de jongens zijn, niet het politieagentje. Dat gaat met horten en stoten, maar dat is wel het doel. Ik ben ook gewoon een collega, niet meer en niet minder.”